Your new post is loading...
Pino Daniele is niet meer. De eerste maandag van het nieuwe jaar begon al met slecht nieuws. En vele herinneringen die opeens door mijn hoofd dwarrelen.
Zo begin je met veel energie aan de eerste maandag van het jaar en zo ben je opeens helemaal stil als je op je scherm het bericht leest dat Pino Daniele er niet meer is. Een brok in mijn keel. Herinneringen die door mijn hoofd dwarrelen. Zijn muziek is zo verbonden met mijn eerste tijd in Italie. Ik draaide zijn bandjes kapot in het verre 1995. Leerde zo behoorlijk wat Napolitaans en alle bloemrijke uitdrukkingen die daarbij horen. Dat was handig met die bende vrienden uit het zuiden om me heen, die altijd vol goede moed een zin startte in ABI (algemeen beschaafd Italiaans), maar steevast diezelfde zin eindigde in hun eigen taal die tot op vandaag de dag mijn hart doet smelten. En natuurlijk kwam de herinnering aan een fantastisch concert boven. Met veel moeite wisten we op het laatste moment toch nog kaartjes te krijgen. Het was het meer dan waard: ruim drie uur stond hij onafgebroken op het podium om zijn muziek met jazz- en bluesinvloeden te spelen.
